Concierto de Theo Lawrence en Sala Riquela - Santiago
Entradas a la venta en Rieula
“Xusto cando perdera toda esperanza, chega ata as miñas mans navegando polo río da música algo como isto. Parece que segue habendo futuro, só fan falta tres acordes e unha mente nova e fértil. Se este disco non é un éxito, me como o meu chapeu!”. (Deke Dickerson)
No últimos sete anos, Theo Lawrence foi un dos grandes continuadores do groove americano en territorio francés, coas súas aventuras polo rock pantanoso e o soul de ollos azuis. Lawrence, mozo músico, cantante e compositor independente franco-canadense, enterra as súas raíces das cancións country dos 50 e os 60, tomando prestados elementos do soul, o pop e o rock n’ roll da mesma época.
Tras un primeiro EP que lle puxo en boca de toda a comunidade musical francesa, no seu debut en longo, ‘Homemade Lemonade’ (2018), explorou os matices do soul e góspel acompañado pola banda The Hearts.
Para o seu seguinte lanzamento, decide cambiar de músicos de acompañamento, e arróupase por The Possums, a banda de Bordeus, unha elección perfecta para un disco de country-blues cheo de swing, feito cun profundo amor pola tradición pero mantendo o pulso dos tempos modernos. En ‘Salgueiro Piquante’ (2019), producido no corazón de Xeorxia polo mismísimo Mark Neill (artífice do ‘Brothers’ dos Black Keys) utiliza moitos condimentos de New Orleans e o seu efervescente cruzamento de culturas; tamén rock n’ roll clásico do que naceu na órbita de Sun Records en Memphis, o compás trotón do rockabilly country de Johnny Cash e os seus secuaces, pinceladas vaqueiras de outlaws pioneiros do country & western como Marty Robbins ou Micky Newbury, a longa sombra fronteiriza de Doug Sahm e as súas bailoteos tex-mex, e moitos ecos das arremetidas do ‘bayou’ da Creedence.
Lawrence acababa así de abrazar os sons mestizos do sur norteamericano, algo que decide seguir explorando, con carácter ‘vintage’, coa súa viaxe e inmersión no corazón da escena de Austin, Texas, onde viaxa durante tres meses cos seus colegas franceses, gravando no estudo de Bill Horton, baixista da banda de Jimmy Vaughan. Alí nace ‘Chèrie’ (2022), un disco salpicado de elegante shuffle country do cancioneiro de Nashville, de pinceladas de son Nashville, con especial fincapé nas dinámicas rítmicas de Merle Haggard e Buck Owens desde Bakersfield, pero tamén os xogos melódicos de Charlie Rich e Ray Price, pases de baile texano e toda a gama de sons do country anello dos anos 60 e 70, que lle valeron o sobrenome de “The Country Crooner”, e invitacións para abrir os concertos de parte de xente como Alisson Krauss e Robert Plant. E é que xa o dicía o bo de Deke, este tipo vai para estrela.
