El compositor Nani García en su estudio de Cambre

El compositor Nani García en su estudio de Cambre

Audiovisual

Nani García, compositor gallego: "A banda sonora de The White Lotus foi unha sorpresa"

El músico de jazz recoge en Ourense el Premio de Honra Mestre Mateo por una carrera como compositor de bandas sonoras en el audiovisual. "Onde podemos dar a batalla é na beleza, mentres os compositores sigan fieis a esos conceptos estamos a salvo", cuenta sobre la introducción de la inteligencia artificial en la composición

11 marzo, 2023 05:00

Nani García (A Coruña, 1995) conoció el jazz estudiando en Suecia, a partir de ahí dedicó su carrera como músico a este género, y también a acompañar series, películas o obras de teatro, siendo uno de los compositores de bandas sonoras más destacados de Galicia. En reconocimiento a esta trayectoria recogerá esta noche el Premio de Honra de la Academia Galega do Audiovisual, en la ceremonia de los Mestre Mateo.

"É un recoñecemento dos compañeiros a unha carreira longa e dilatada, que arrancou nun tempo onde as cousas eran diferentes", cuenta García a unos días de recibir el galardón. Su carrera comenzó a la par que arrancaba la TVG y las primeras producciones propias, algo que obligó a su generación a "abrir camiños, pero o mérito non é da persona, as circunstancias obligáronnos a iso. O camiño foi a aprendizaxe", recuerda de sus inicios en al audiovisual.

Antes de llegar al mundo de la pantalla, Nani García era músico de jazz, género que conoció en su estancia universitaria Suecia, en los años, 70: "Descubrín alí o jazz porque había discos que a España non chegaban. A diferenza con agora é que nesa época había que ir a buscar a información". Como músico, formó parte de los grupos Jazz Parabara y Filloa Express. En 1982 fundó Clunia, junto a Baldo Martínez y Fernando Llorca. Con esta banda obtuvo gran reconocimiento, como el premio en el Festival Internacional de Jazz de San Sebastián en 1987.

"O mérito de abrir camiño non é da persona, as circunstancias obligáronnos a iso. O camiño foi a aprendizaxe"

Sobre el distanciamiento de este género con los niveles de popularidad que alcanza el rock o el pop, reconoce que es "unha música que non chega a grandes masas, é demasiado complexa e co paso do tempo foise complicando máis, o jazz supón un esforzo a hora de escoitalo igual que a música de concerto ou clásica, afastouse da música popular nese sentido".

En los años 80, le apareció la oportunidad de adentrarse en el mundo del audiovisual, con una carrera en la que destacan las composiciones para Una mujer fantástica, película chilena galardonada con el Oscar a Mejor Película Extranjera en 2017;  Engurras (2011); De profundis (2006); o en series como Guante Blanco (2008); Patricia Marcos Desaparecida (2007); As leis de Celavella (2003); Pratos combinados (1995) o más recientemente, la de la película gallega Valentina.

Los inicios fueron con las primeras series para la TVG aunque, "foi todo medrando, apareceron máis oportunidades para traballar en series, películas ou teatro, pero todo estaba relacionado con acompañar coa música certos relatos", recuerda. Dentro de su estilo, se dedica más e melodías o música jazz. En el proceso de lograr la banda sonora, el compositor explica que normalmente le envían la película ya montada y a partir de ahí, en diálogo con la dirección, "que é o que sabe cal é o enderezo final desa obra, tes que buscar as claves para que funcione", comienza a crear la música.

En el caso de Una mujer fantástica, recuerda que fue un trabajo de un par de semanas, en las que se reunió con el director Sebastián Lelio por Skype: "pedíronme música de jazz para unhas escenas particulares e tamén apareceu a posibilidade de facer unha música barroca, versión de Vivaldi. Foi moi interesante porque a calidade do director e a forma de traballar na parte humana foi fantástica". Lo que ocurrió después, fue una sorpresa, aunque el músico cuenta que cuando recibió la película "xa me pareceu moi boa, cousa que non sempre pasa, e despois foi un petardazo. Sorprendeume cando gañou o Oscar, pero aí comprendín que a película estaba a ese nivel".

"Ennio Morricone foi un tipo moi especial que sempre dende Italia revolucionou o mundo das bandas sonoras no mundo enteiro, incluso en Hollywood"

Dentro de sus referentes dentro de la composición para cine, García menciona "tópicos porque algúns son xa universais" como John Williams (menciona la de el filme Atrápame si puedes), Thomas Newman y especialmente Ennio Morricone, "polas súas melodías e polo camiño que abreu, foi un tipo moi especial que sempre dende Italia revolucionou o mundo das bandas sonoras no mundo enteiro, incluso en Hollywood". Sobre el panorama actual, explica que es difícil que se creen nuevas canciones icónicas en el cine, "iso sucede cando hai acerto, e o contrario pasa máis veces, non nos lembramos da música para nada, incluso da película".

Aunque hay excepciones, como la música de la serie The White Lotus, "é moi señalada porque ten forza e personalidade, é protagónica, foi toda unha sopresa porque estabamos asistindo a unha gran cantidade de músicas sen personalidade, inocuas, escuras, que se mesturaban coa banda de efectos". En este caso, cuenta el músico, "pareceume un exemplo maxistral, danos a clave da importancia e o valor da música no relato".

Ante esta "uniformidade" en la música del cine, García pone el foco en la introducción de la inteligencia artificial: "Estamos poñéndonos a tiro da IA porque está programada para facer hits", declara. Aunque apela a la creatividad humana, que al menos de momento, no tiene rival: "Onde podemos dar a batalla é na beleza, mentres os compositores sigan fieis a esos conceptos estamos a salvo. En buscar a novidade, que pasa por un proceso complexo de loita interna, de pelexa cos teus propios gustos, niso, que é máis complexo, estamos a salvo".